YBC 2011, derde manche in L’Escale (Arlon)
De derde en laatse manche van het jeugdbouldercircuit 2011 zou weer spannend worden. Na Bleau (gedeelde eerste plaats met Maëlys Gillart) en Hungaria (eerste met twee boulders voorsprong op Maëlys) stond ik al op de eerste plaats, maar als Maëlys in L’Escale zou winnen, zouden we samen de eerste plaats delen. Het werd dus een harde strijd.
Gedaan met slecht plakkende rugnummers
Papa bracht mij ‘s morgens naar de parking van de E19 in Kontich waar de klimaxploeg had afgesproken. Liselotte De Bruyn, Joke Pierssens, Jasper Schelfhout en Nils Lemiere waren er al. Tom en Sam Apostel waren de laatsten waar we op wachtten. Na 1 of 2 minuten waren ze er en dan reed papa in zijn kostuum terug naar huis. Papa moest de hele dag werken op een beleggerscongres. Lilly vroeg: “Wie rijdt met mij mee?” Niemand gaf een antwoord en Lilly besliste: “De 2 meisjes gaan met mij mee en de 3 jongens gaan met Tom mee.” Onderweg zei ik: “Ik verveel me,” en Lilly zei: “Kom we gaan een spelletje spelen.” Lily had een naam in haar hoofd en wij moesten raden wie het was met ja-nee-vragen. Adam Ondra konden we gemakkelijk raden, maar Sinterklaas was de moeilijkste. Daarna hebben we nog andere spelletjes gespeeld.
Na twee en een half uur waren we aangekomen. We gingen naar binnen en meldden ons aan. Ik kreeg nummer 25 op mijn hand. Ik ging naar de boulders kijken en onze zakken wegzetten bij de zetel. Dat is iets wat ik al jaren mis in Klimax. We hebben onze bokes opgegeten en gedronken. Dan zijn we naar beneden gegaan om de routes te bekijken. Na 1 minuut ging de start.
Ik begon met route 17, die viel nog goed mee. Daarna 7, die was technischer en moeilijker. Nr. 1 was de makkelijkste. Nu was het tijd voor de moeilijke boulders. Er was een zalige helemaal in de overhang. Op het einde moest ik een hielhaak leggen en dan was ik er. Nr. 11 was ook megakoel. Hij begon met een hoge greep en een vrij laag voetsteuntje. Je moest de grote greep nemen, dan het voetsteuntje en dan helemaal op wrijving naar boven klauteren. Helemaal boven moest je je linkervoet op de greep zetten, je helemaal opdrukken en als je dan op de greep stond, kon je de eindgreep halen. Ik moest hem een paar keer proberen en dan lukte het. Voor Joke was dit een makkie. Die route deed haar zeker denken aan het zalige klauterfestijn tijdens de voorbije paasvakantie in Fontainebleau. Ze klom er in een keer op. Ze had hem ook als eerste van de klimaxploeg getopt. Nr. 21 was een heel technische route die met een grote bol begon waar je je twee voeten op moest zetten en twee kleine handgrepen, opdrukken en trekken, 2 voeten op de bol en zo voort. Kant nemen, voet veel hoger, optrekken, drukken, op voet duwen, met linkerhand op voetsteuntje en voet weer hoger. Platte greep, voet doorsteken, bijpakken, met linkerhand eindgreep en bijpakken.
Nog net voor het einde zag ik Maëlys boulder 22 nog toppen. Deze moeilijke boulder heb ik niet meer kunnen uitwerken. Ik vreesde dus voor een tweede plaats. Lili dacht dat ik twee boulders had gedaan, die Maëlys niet had uitgeklommen. Het was dus spannend afwachten.
Na de wedstrijd nog een broodje gekocht en dan snel weer naar huis. Het einde was een teleurstelling. De uitslag werd niet onmiddellijk berekend en er zou geen podium komen. We gingen dus met lege handen en keinieuwsgierig naar de uistlag naar huis. Zondag stonden de uitslagen eindelijk on line op de site van climb2climb. Lili had gelijk, ik ben toch eerste geworden met 1000 punten voorsprong op Maëlys, maar er waren geen foto’s en geen verslag. Alleen van de grotere groepen waren er enkele foto’s. De organisatoren zijn zelfs niet op het idee gekomen om een mail rond te sturen met de uitslagen en een bedanking aan de deelnemers en vrijwilligers.
Papa’s fotoverslag van het Jeugdbouldercircuit 2011
