Woelige wedstrijd in Blueberry Hill

Once upon a time, in the far west of Belgium was er ene wedstrijd. Dat zaaltje in Kortrijk heette Blueberry Hill. Dit verhaal is misschien al een bekend sprookje en als ik het nog moet zeggen, al oud ook. Het is al meer dan een maand geleden en ondertussen is er een nieuw verhaal over een andere wedstrijd dat in België rondgaat. Alleen onder de klimmers natuurlijk. Maar dat betekent niet dat ik mijn woord over Blueberry Hill niet ga zeggen. Alle wedstrijden krijgen een artikel en ze krijgen allemaal een verhaal op hun naam. Laten we geen woorden verspillen en terug door de tijd reizen naar 7 maart 2015.

Stuntelige demo’s

Het begon vroeg zoals altijd. We hadden Yashin mee met ons en waren op tijd. Er is bijna nooit tijd om een gezellig babbeltje te doen. Dus op het moment dat wij de deuren binnen stapten, begonnen we de routes te lezen. Ik moest een gele in het midden van de muur doen, als eerste. De tweede was er een helemaal links van de muur. De opwarming ging vlot en de muren van de opwarmruimte waren nieuw geschilderd. Heel proper. Tijdens mijn eerste route was ik heel zenuwachtig, maar ik bereikte de top net zoals Elfe en Héllo. Die gele was een technische route. Je moest er voorzichtig op zijn. De demonstratie was een videodemo. De video was niet zo duidelijk. Voor de kleinere kinderen was er een life demo. Die lukte ook niet zo goed.

De tweede route was een zwarte, links. Het was de eerste route van Anak. Anak had hem getopt. Ik moest van mijn categorie eerst klimmen. Dus ik las goed en ook nog eens met Anak. De jongens van de A-groep moesten onze gele doen. Elfe heeft met hen gelezen. De zwarte was een zware route en ik was bijna op het einde gevallen. Maar de top was te dichtbij om los te laten. Die route was moeilijker en die heeft Héllo ook getopt, maar Elfe net niet. We waren in de finale met nog een hele boel anderen van klimax. Het ging heel goed bij de B-meisjes en de anderen ook.

Okay Okay Let’s Go

The finals!! Finally!! I was looking forward to write this. All this blablabla about the qualifications, when the interesting part was the finals. I did my best to make something of the qualifications, but my mind was with the finals. Me and Héllo now shared a first place. The finals decide who will be first. Who will win??

Drukte in de isolatie

In de isolatie was het zoals altijd grappig en zenuwachtig. Het was druk en leuk. Elke seconde waren we aan het checken of we onze klimschoenen en klimgerief hadden. Oh onze klimschoenen zijn zoveel waard voor ons. Allé, stel u voor dat we op ons sloffen naar boven gaan. Dat geloof je toch niet? Die schoenen dat is alles wat we nodig hebben. Met een ander gordeltje en pofzakske klimmen, dat gaat nog, maar met andere schoenen? Nee dat gaat niet. Ons schoenen dat is alles wat we nodig hebben.

Snok in verre pas in de finale 

De finaleroute was een gele op dezelfde plaats als de zwarte. We hadden 6 minuten de tijd om hem te lezen. Het was een ingewikkelde route en we hadden zeker alle tijd nodig om hem te lezen. Ik heb samen met veel anderen gelezen. In de isolatie moest ik weer lang wachten voor ik mij mocht klaarmaken. Toen Elfe eindelijk mocht vertrekken, begon ik mij klaar te maken. Héllo klom pas na mij. Toen het mijn beurt was en ik vertrok, heb ik mij helemaal proberen te kalmeren. Dat lukte maar half. Ik ben greep na greep naar boven gegaan. Toen kwam ik op een punt met een goede greep. De volgende was niet goed en hoog. Ik gooide me omhoog en kwam terug. Ik ging nog eens om dan door te trekken. Ik had hem bijna, maar toch niet helemaal, dus viel ik terug. Het is een reflex om je ergens aan vast te houden zoals wanneer je van de trap schuift. Dat heb ik thuis al van jongs af op de draaitrap in onze toren geleerd. Door die reflex ben ik dus niet gevallen en zat mijn hand nog op die greep. Ik viel met heel het gewicht van mijn lichaam in mijn schouder. Mijn schouder deed pijn en dat voelde niet goed. Ik gaf niet op en dus deed ik dat nog een keer. Pas na de derde keer lukte het. Ik ben dan nog enkele grepen verder geraakt, maar mijn schouder deed te veel pijn.

What If?

Als ik had terug kunnen gaan naar dat moment en ik wist wat er ging gebeuren, dan weet ik niet wat ik zou hebben gedaan. Ik weet wel dat ik mij nooit had losgelaten. Ik zou nog altijd hebben geprobeerd. Ik kan er niet tegen als mensen zich loslaten zonder te proberen. Dus als ik zou kunnen teruggaan dan had het op hetzelfde neergekomen. Ik zou mijn schouder terug pijn hebben gedaan. Door die pas ben ik wel gewonnen.

Coole croque-monsieurs

Nadat ik had geklommen, moest ik terug in een andere isolatie omdat Héllo nog moest klimmen. Ik vroeg een ijspak, maar dat hadden ze niet, dus gaven ze mij maar een bevroren croque-monsieur. Die was niet koud genoeg, maar na een tijdje mocht ik terug naar buiten. Er werd mij verteld dat ik gewonnen was omdat ik voorbij die pas was geraakt en Héllo niet.

Feest met een staartje

De dag ging verder en we gingen pizza eten met een deel van het Klimax team. Three wins in a row en de Belgische beker op zak, dat verdiende een feestje. Die beker is wel figuurlijk bedoeld, want er was niet eens beker. Verder was het nog heel leuk en uiteindelijk landde ik in bed, maar ik kon niet op mijn schouder slapen. Er was een varkentje in mijn bed met een vervelende krulstaart en een grote snuit, maar het verhaaltje was nog niet uit. Ik vertrok de volgende dag voor een klimstage naar Geyikbayri in Turkije, maar die schouder kreeg nog een lastig vervolg.

Fotogalerij

---