Zondag 5 februari 2017, Lille
Mijn boulder- en krachttraining in Louvain-la-Neuve loopt stilaan ten einde. Het is dan ook normaal dat we een paar keer gaan testen in hoeverre ik vooruitgang geboekt heb. Samen met papa trekken we dus naar boulderhal What’s Up in Lille. Het belooft een groots opgezette wedstrijd te worden met 260 deelnemers en een finale. 60 boulders staan uitdagend te wachten. We krijgen 4 uur de tijd om zoveel mogelijk punten bij elkaar te klimmen. Duizend punten per boulder gedeeld door het aantal klimmers die hem hebben kunnen toppen. Met een eindeloze lijst deelnemers kan je maar bij mondjesmaat punten bijwinnen. De truc is om een boulder te toppen die niemand anders heeft kunnen toppen, dan krijg je meteen 1000 punten extra. Maar dat zal vandaag niet lukken. Er zitten bij de dames nogal wat doorwinterde boulderaarsters bij.
In het begin was het nog makkelijk.
Met papa achter mij om mijn pofzak, waterfles en hapklare brokken te dragen moet dit wel lukken. Ik vlieg er stevig in. Eerst opwarmen in een aantal gemakkelijke boulders en dan al snel naar het zware werk. Bij de makkelijkste boulders is het soms lang aanschuiven. Papa stuurt me meteen naar enkele boulders op de rechte wand. Deze zijn erg technisch met heel kleine schuine voetsteuntjes, maar ik ben blijkbaar goed in vorm. Papa heeft dit goed gezien, want na enkele uren zijn alle voetsteuntjes vettig zwart van de rubber en de crochante greepjes glad geworden.
Om te boulderen gebruik ik schoentjes met velcro, die zijn sneller aan en uit.
Enkele uren later heb ik 45 boulders getopt. Bij sommige moest papa mij letterlijk omhoog praten, mijn armen voelden zwaar aan en het stof in de lucht maakte ademen lastig. Hoewel ik denk dat papa goed wist dat ik de finale makkelijk zou halen, was hij me toch een beetje ongerust aan het maken. Er was nog een boulder die toch al enkele dames hadden getopt en deze wou mij absoluut niet lukken.
Deze boulder bracht honderd punten op.
Na veel-en-veeltig pogingen kwam Magalie vragen wat ik aan het doen was. Hoe? Wat? Deze boulder had geen nummer en behoorde niet bij de wedstrijd. Oeps! Papa ging dus op zoek naar mijn laatste uitdaging voor de selecties. Helemaal achteraan was nog een speciale roze boulder. Mijn spieren kraakten en knarsten. Toch had ik hem na enkele pogingen. Om het laatste half uur nog wat te vullen, sloot ik me aan bij een groepje stoere jongens die de strijd hadden aangebonden met een route met enkele grote modules. Dit was leuk, maar geen van ons allen is boven geraakt.
Didier klimt een route met een probleem dat we nog kenden van in Aken.
Maar, ik doe dit op mijn eigen manier.
Nog even op een andere manier proberen.
De bel. Enkele organisatoren trokken zich terug met de reuze stapel uitslagbladen om te gaan rekenen. Ik ben in de auto gaar rusten, want die laatste pogingen hadden me volledig uitgeput. Ik moest ook even weg uit het lawaai en het stof.
Doordat het publiek zo dicht zat waren de aanmoedigingen oorverdovend, maar het werkt!
Tijdens de lange pauze verlootten de organisatoren zeker vijftig mooie prijzen onder de deelnemers. Er waren zelfs twee touwen, veel waardebons van 50 euro, broeken, truien en stapels boeken. Dit vond ik geweldig, al heb ik zelf niets gewonnen, maar enkele van mijn nieuwe vriendinnen hadden een goody bag gewonnen vol leuke dingen.
Na de selecties stond ik op de eerste plaats met 554 punten voor Marie die 441 punten wist te behalen.
De finale was erg spannend. Gelukkig heb ik bij Didier mijn Frans kunnen bijschaven zodat ik wat vlotter kon babbelen met de Franse meisjes. Papa was niet mee in isolatie gekomen omdat hij vindt dat ik wat zelfstandiger moet worden. Ik denk dat hij nog zenuwachtiger was dan ik en een pint is gaan drinken om wat te kalmeren. Héloïse en Magalie hadden ook de finale gehaald. Héloïse was erg zenuwachtig, want haar coach Didier had erg veel moeite om haar tot rust te brengen.
De te makkelijke laatste route van de finale.
De finale boulders waren mooi gebouwd en de grote hoeveelheid publiek maakte dat je bijna boven het publiek klom. In de tweede boulder was ik bij de uitklim niet voldoende geconcentreerd waardoor mijn voet wegschoof. Ik topte de boulder dus in de tweede poging. Ik kwam hierdoor op de tweede plaats terecht. In de laatste boulder kon ik mijn achterstand niet meer ophalen. Deze boulder was veel te makkelijk waardoor vier van de vijf meisjes deze konden toppen in de eerste poging. Jammer, maar zo werkt dat in boulder.
Bijna klimmen boven de hoofden van het publiek.
Fotograpen Tony Gambiez, Yves Rogiers en Mickael Creton maakten geweldig mooie foto’s. Dank jongens!
Ik moest als enige Vlaamse het Klimax-team vertegenwoordigen. Vanuit Wallonië waren nog van diverse andere teams aanwezig: Harold, Lucie, Simon, Héloise, Magalie, Sébastièn, Jeanne, …
