03-04-2011 in Neoliet, Heerlen
De leadwedstrijden in België zitten erop en voor de jongste klimmers is het wedstrijdseizoen in deze discipline afgelopen. Als motivatie om op niveau te blijven, vroeg papa me of ik niet wou meedoen aan de wedstrijden in Nederland. Daar klimmen de C-kinderen in de B-groep, maar dat zag ik wel zitten. Liza Berends en Eva Vink hadden ook meegedaan aan de Belgische bekerwedstrijden en ik wou wel eens weten hoe ik het er tegen hen vanaf zou brengen. Liza was jammer genoeg niet van de partij wegens een ontstoken achillespees.
We waren met 22 meisjes in de B/C-groep. Omdat we met zovelen waren, werden we in twee groepen onderverdeeld zodat we beide kwalificatieroutes met gesplitste groepen tegelijkertijd konden klimmen. Ik stond 9de op de startlijst en Eva 11de. Toen het mijn beurt was om te klimmen, veerde Eva telkens recht en stond ze de route te lezen terwijl ik ze aan het klimmen was. De eerste route was een zware route in de lichte overhang. Toen ik beneden kwam, stond Eva al naast mij en wees ik haar op enkele lastige grepen. De tweede route was een technische op de vlakke wand. Toen ik bijna boven was, bleef ik een tijdje hangen. Eva vroeg of er een probleem was, maar er stond een aapje en een tekst op de muur: “Ik ben Eddy, wat is de laatste letter van mijn naam, die vind je ergens anders terug op de muur.” Met mijn dyslexie duurde het natuurlijk even voor ik dat had gelezen. Beide kwalificatieroutes werden door zeven meisjes getopt. Nog een meisje wist een kwalificatieroute te toppen zodat we toch niet met meer dan 8 naar de finale mochten.
Tijdens de pauze heb ik wat geklommen met twee C-meisjes. We hebben elkaar om beurten gezekerd. Ondertussen maakten mama en papa een praatje met de andere ouders. Ik was de enige buitenlander die aan deze wedstrijd meedeed.
De meisjes en de jongens moesten elk hun eigen finaleroute klimmen die voor alle leeftijdscategorieën dezelfde was. Dat vond ik een beetje vreemd, maar uiteindelijk gaf het toch verrassende resultaten. De routes waren bovendien perfect gebouwd. Er waren geen ondoenbare passen zodat niet iedereen er op dezelfde plaats uitviel. Ze waren wel hard natuurlijk. De grootste verrassing kwam van Enya Groenland, een eerstejaars B-meisje, die de hoogste score haalde. Ik geraakte tot even over de helft en dat was goed voor een zilveren medaille. Eva loste twee grepen lager net zoals Ronja Heilbron zodat ze samen de derde plaats op het podium deelden. Van alle meisjes haalde ik in de finale de vierde hoogste score.