Lunchpakket doet de zon schijnen

In de regen reed mama met mij en Nils Lemière naar Mountain Network in Nieuwegein voor de derde jeugdleadwedstrijd in Nederland. De lieve glimlach van het vriendelijke meisje aan de kassa wist de druilerige sfeer meteen te verjagen. Daarbovenop werden we nog verwend met een heerlijk lunchpakket. Twee copieuze broodjes met ham, kaas, sla en komkommer, een smakelijke banaan, een brikje suderans, een snack. Het kon niet op. Draaitrapje op, gezellige bar, mooie lange zaal met veel sfeervol invallend zonlicht tussen de dramatische wolken door. Volgende draaitrapje naar beneden en alvast het boulderkot in om wat op te warmen. Niet veel later kwam Joke Pierssens aan met haar mama. Het Belgisch team was er klaar voor.

Alle klimmers kregen een lunchpakket

Moeilijk begin

Tegen twaalf uur werd iedereen een beetje zenuwachtig. We stonden te wachten en er gebeurde niets. Na een half uur was het eindelijk zo ver en konden we beginnen. Ondanks deze vertraging verliep de wedstrijd toch nog volgens schema. Nils moest als tweede zijn eerste kwalificatieroute klimmen. Hij kon een van de onderste setjes maar moeilijk inpikken en moest verschillende pogingen doen voor het lukte. Uiteindelijk is hij toch nog vrij hoog geraakt. Jammer dat hij er in de tweede route zo snel uitviel.

Nils in de eerste selectieroute

Voor Joke en mij waren de kwalificatieroutes een makkie. We klommen ze allebei heel vlot en binnen de tijd helemaal uit. We waren dus al zeker van een finaleplaats.

Joke klimt vlot haar tweede selectieroute

Joke en Celine kijken naar de demonstratie van de route

Geklungel in de finale

De finaleroute was een ander paar mouwen. Het onderste stuk was vrij zwaar in een lichte overhang. Dan moesten we onderuit de overhang komen en daarvoor moest je een dynamische beweging maken naar een grote in trapjes naar beneden afgeschuinde greep waar je afschoof. Oei, die kon ik niet meteen houden, dus even terug naar beneden en een tweede krachtigere poging ondernemen, maar dat hielp ook niet en daar ging ik – ik bedoel, viel ik. Eva Vink, die voor mij aan de beurt was, had net hetzelfde gedaan. Joke en Enya Groenland strandden eveneens op dezelfde manier en Phaedra Kemp heeft de greep alleen maar kunnen tikken. Waarom Enya dan een plus kreeg, is mij een raadsel, want zij had net dezelfde bewegingen gemaakt als de anderen. Toen de mama’s en de papa’s hun beklag gingen doen bij de jury, kregen ze als antwoord dat Enya nog een nuttige beweging had gemaakt, weliswaar naar beneden, maar dat hadden wij ook gedaan. Dan was de uitleg dat Enya haar voeten hoger had gezet. Het toppunt was dat de hoofdscheidsrechter er ook niet over kon beslissen omdat hij het niet had gezien. Het café moet te gezellig zijn geweest. Bovendien moest je ook nog eens 25 euro betalen om een protest in te dienen. Wat moeten die kinderen dan doen, die zonder ouders zijn gekomen of alleen met een coach of trainer? Van hen kun je toch niet verwachten dat ze dit betalen?

Er gebeurden nog meer vreemde dingen tijdens deze wedstrijd. Aniek Lith moest de finale als eerste klimmen, maar zij werd onderweg uit de route geroepen omdat ze een setje was vergeten in te pikken. Daarna riep de jury tegen de volgende klimmers “setje!” als ze het dreigden te vergeten. Ik vond het niet normaal, dat de jury zoiets deed en dat ze bij Aniek te laat hadden geroepen, vond ik helemaal oneerlijk.

Aniek Lith, mijn blogvriendin

Liza Berends was als laatste van onze groep aan de beurt en zij toonde hoe mooi leadklimmen kan zijn. We hielden onze adem in bij die vervelende greep, maar zij nam hem helemaal bovenaan beet, kon hem vasthouden, wij beneden en op het verdiepje slaakten eerst een zucht van verlichting, daarna ontsprong er een golf van gejuich uit het publiek en moedigden we haar uit volle borst aan. Heel voorzichtig geraakte ze nog een heel eind op de vlakke wand omhoog. Dat had ze knap gedaan en we beloonden haar met een daverend applaus. Uiteindelijk kon alleen Tabitha Buma van de A-groep de route toppen, mooi. Bij de junioren kregen we weer hetzelfde plus-verhaal op die stomme greep 24 zodat er geen ex aequo op de eerste plaats was.

Zwaar stukje overhang in de finale

Waren er ook Belgen?

En dan kwam het podium. Eva, Joke en ik hadden speciaal voor de gelegenheid alledrie iets blauw aangetrokken, maar de presentator was ons vergeten af te roepen. Na verontwaardigde reacties van de andere ouders die dit nu helemaal te gek vonden, ging de hoofdjury influisteren dat er nog iets moest worden rechtgezet. Joke en ik sleurden Eva mee terug naar het podium. We hadden verwacht dat Enya en Liza er ook terug zouden worden bijgeroepen voor de foto, maar dat gebeurde niet. We stonden daar maar wat vreemd te draaien en dat was het dan. Er was maar een medaille en die had Eva al gekregen. Wij kregen toch nog de prijs voor de derde plaats, een tandenborstel om grepen te poetsen. Het resultaat was dat we nu ook geen foto van het podium hebben. Wie fotografeert er nu een half podium?

Eva Vink, Joke en ik werden derde

Ze moeten in Nederland nog veel bijleren. Voor routebouw moeten ze misschien eens in de leer gaan bij onze Michel. Dat is de routebouwer van Klimax en die kan routes bouwen die perfect in progressief stijgende moeilijkheidsgraad gaan zoals het hoort voor wedstrijden. Dan valt ten minste niet iedereen op dezelfde onnozele pas.
Toen we naar huis vertrokken, wuifden we vrolijk naar de andere meisjes. Het was nog maar eens een blij weerzien geweest. Achteraf bleek ook dat op de nkbv site de Belgen uit het verslag verdwenen waren. We zijn al ingeschreven voor de laatste manche in september.