Girl Power van Klimax in de Belgische Beker voor de Jeugd in 2011
Eerste manche in Klimax op 15 januari
Dit is een heel kort verslagje van het Open Vlaams Jeugdklimkampioenschap want mijn mama is er niet bij. Die is voor twee weken samen met mijn nichtje Ellen naar San Diego vertrokken om mijn zus Suzanna, die daar voor een jaartje studeert, te gaan bezoeken en wat rond te trekken in de woestijnen van het zonnige Californië. Mama komt volgende zondag terug thuis. Daar kijk ik wel naar uit. Papa doet zijn best, maar hoewel mama altijd lust-ik-niet klaarmaakt, vind ik toch dat mama een stuk beter kan koken dan papa. Papa maakt ook een rommeltje van de was, maar daar heb ik niet zo veel last van. Daar klaagt ons Marlena, die de strijk doet, eerder van.
De Klimax-ploeg is helemaal klaar om aan het wedstrijdseizoen te beginnen. We hadden er lang op moeten wachten, maar nu is het eindelijk zo ver. We deden dan ook flink ons best. In de D-categorie ging de eerste prijs naar Laure-Anne Stevens. Dit was meteen ook goed voor haar tweede Vlaamse titel. Omdat het een thuiswedstrijd is, zijn er meer deelnemers van Klimax. Mara Van Spaendonck werd 10de van de 12 meisjes uit deze groep. Bij de jongens werd Bram Van Deuren 10de op 16 klimmers.
Affiche ontworpen door Peter Cuypers, Anthologie
Anak topte als enige van de B-categorie alle routes. Zij werd net zoals ik voor de derde keer Vlaams kampioen. Met de drie eerste plaatsen van Laure-Anne, mezelf en Anak was het weer girl power van Klimax. Joke Pierssens moet nog wat meer spek eten. Ze geraakte niet in de finale en eindigde op de 10de plaats, maar pas op, ze zal volgende keer zeker terugslaan. Marjolein Saelens werd 15de van de 19. Manolo Debreyne wist met zijn 9de plaats toch nog Vlaams kampioen te worden. Als ik me niet vergis is dit de vierde Vlaamse trofee in zijn klimcarrière. Jasper Schelfhout werd 11de, Wim Lemière 16de, Robbe Verhelst 20ste, Jan Borms 24ste en Jessy Vissers 25ste van de 26.
De A-meisjes van Klimax zetten hun beste beentje voor met een 9de plaats voor Lien Vanreusel. Zij werd enkel voorafgegaan door Waalse meisjes en eentje uit Nederland. Net zoals Manolo werd Lien dus toch nog Vlaams kampioen. Jasmijn Dierck werd 11de en Annelies Vanganee13de en laatste. Bij de jongens maakte Ignace Debreyne veel goed met zijn 3de plaats. Ook voor Ignace is dit niet zijn eerste Vlaamse titel. Cédric Binst geraakte net niet in de finale en werd 10de. Robin Put, Tim Goossens en Yens Schelfhout werden 11de, 12de en 13de van de 16.
Bij de junioren rijfde Lieselot Saelens een derde plaats binnen waarmee ze meteen ook de Vlaamse titel in de wacht sleepte. In deze groep waren maar drie deelnemers. Yannick Lis zorgde ook voor brons en mocht eveneens de trofee van Vlaams kampioen mee naar huis nemen. Hij was hiermee ook niet aan zijn proefstuk. Anthony Leduc werd 11de van de 12.
Rond vijf uur werd mama in San Diego wakker. Papa heeft dan de skype aangezet en zo kon mama toch nog de prijsuitreiking live mee volgen. Er werd wat gejuicht in Klimax en in de Far Far West. Mama, Suzanna, Connie (de host mom van Suzanna) en ons nichtje Ellen waren heel blij met de drie eerste plaatsen van Laure-Anne, mezelf en Anak en de drie derde plaatsen van Lieselot, Ignace en Yannick. Hierdoor werd Klimax teamwinnaar. Trainster Liselotte mag fier zijn op haar pupillen. Klimax ging ook nog eens lopen met negen van de tien Vlaamse titels. Als dat geen mooie afsluiter is van een prachtige dag.
Tweede manche in l’Escale op 22 januari
Net zoals de vorige jaren ben ik vrijdagavond al bij Anak gaan slapen om samen ’s morgens vroeg naar Arlon te rijden. Dit keer kon mijn papa zo vroeg niet mee omdat hij mijn mama rond 9 uur in Brussel moest gaan ophalen.
Tom, de papa van Sam Apostel had ondertussen al naar mijn papa gesmost dat ik mijn eerste selectieroute had getopt. Die was heel gemakkelijk. Op een na topte iedereen van de 11 meisjes in mijn categorie (C). Niet veel later kwamen mama, papa en Iris aan, nog op tijd om mijn tweede selectieroute te zien. Die was al wat moeilijker. We topten ze met vier. De finaleroute was op de vlakke wand, maar zag er niet zo moeilijk uit. Toch had niemand ze getopt. Ik mocht als laatste uit de isolatie en was heel zenuwachtig omdat het een vlakke wand was. In de overhang voel ik me veel zekerder. Ik trappelde vlot, maar slordig tegen de muur omhoog. Toen het einde in zicht kwam, wou ik steeds sneller gaan, maar dat was geen goed idee. Drie grepen onder Maëlys schoof mijn voet van de voetsteun en was het gedaan. Ik weet zeker dat als ik voorzichtiger had geweest, ik die route had getopt, maar dit keer had Maëlys beter geklommen en was ik tweede. Nu staan we in de tussenstand dus allebei op de eerste plaats. Het zal spannend worden volgende keer tijdens de laatste manche in Stone Age.
Laure-Anne Stevens topte ook de twee selectieroutes in de D-categorie. De finaleroute was een ander paar mouwen. Halverwege de route zat een cruciale pas, waar niet minder dan negen kleine meisjes over struikelden, waarvan drie met een plus. Uiteindelijk strandden ze met zijn zessen op de vijfde plaats. Haar broer Nicolas topte beide selectieroutes in de C-categorie, maar voor hem was de finale een moordroute. Hij haalde nog net greep 14 wat goed was voor een 8ste plaats. Nils Lemière maakte in de tweede selectieroute toen hij bijna boven was een fout waardoor hij net de finale miste en toch nog 10de werd. Sam topte de eerste selectieroute, maar moest ongeveer in de helft van de tweede selectieroute loslaten. Voor hem zat er dus ook geen finaleplaats in. Hij eindigde 12de van de 20 deelnemers.
In de B-categorie klom Anak Verhoeven de pannen van het dak. Ze topte beide selectieroutes, wat negen van de 19 deelnemers deden evenals Joke Pierssens, die het in deze groep moet opnemen tegen sterke concurrenten. De finale werd nog eens door 4 meisjes getopt: Anak, Chloé Caulier en twee meisjes uit Nederland. Joke geraakte tot aan greep 35 wat goed was voor een 7de plaats. De superfinale werd eveneens glansrijk getopt door Anak en Chloé, die dus beiden de eerste plaats delen. Marjolein Saelens deed haar best, ze geraakte toch twee keer tot over de helft, waardoor ze 16de van de 19 werd. Bij de jongens in de B-categorie topte Manolo Debreyne beide selectieroutes. De finale ging hem echter niet af, waardoor hij zich met een 9de plaats tevreden moest stellen. Voor Jasper Schelfhout en Wim Lemière was de eerste route te zwaar, maar de tweede was een kolfje naar hun hand. Dit was echter niet genoeg om naar de finale door te stoten. Jasper werd 13de en Wim 15de van de 22 klimmers.
Voor de jongens van de A-categorie waren de selectieroutes een pak zwaarder. Alleen Ignace Debreyne en Loïc Timmermans slaagden erin beide routes te toppen. En dat Ignace sterk stond zal Loïc hebben geweten. Er werd hevig strijd geleverd. Ignace legde de vice-wereldkampioen in de finale werkelijk het vuur aan de schenen. Het pleit moest zelfs worden beslecht in een superspectaculaire superfinale. Met zijn prestaties wist Ignace de spanning in de zaal ten top te drijven, nog twee grepen en hij was even hoog als Loïc. De Klimax-delegatie moedigde Ignace uit volle borst aan, maar hij moest zijn meerdere erkennen in Loïc. Ignace werd welgemeend gefeliciteerd door de achterban en mocht fier als tweede op het podium gaan staan. Cedric Binst topte de tweede selectieroute en verzilverde zo een plaats in de finale. Hij werd 6de. Yens Schelfhout werd 10de, Tim Goossens 11de en Robin Put 13de in hun groep van 15.
Voor Lieselot Saelens zat er geen finaleplaats in. Ze moest zich bij de junioren tevreden stellen met een 6de plaats. Hetzelfde overkwam Anthony Leduc. Ook hij eindige op de 6de plaats.
Door de zwakkere prestaties van onze meisjes in de D en C-categorie en de afwezigheid van onze sterke kracht Yannick bij de jongens junioren haalde Klimax in de tweede manche van het BYC maar een 3de plaats in de team ranking.
In de tussenstand sta ik nog steeds op de eerste plaats, maar dan samen met Maëlys. Het belooft spannend te worden in Stone Age. Anak blijft de onbetwiste leider in haar categorie. Laure-Anne maakt nog altijd een kans om de beker te winnen.
Derde en laatste manche in Stone Age op 26 februari
Deze morgen kwam Walter Stevens me samen met Nicolas en Laure-Anne oppikken. Papa moest in de voormiddag werken en mama had cursus. Ze kwamen kort na de middag al aan en waren zelfs nog op tijd om de tweede selectieroutes te zien.
Bij de meisjes D wist Mara Van Spaendonk haar tweede selectieroute te toppen, maar in de eerste selectie was ze te zwak om naar de finale te gaan. Ze werd 14 van de 16 meisjes. Laure-Anne Stevens topte beide selectieroutes. De finaleroute was iets zwaarder, maar werd door Laure-Anne en Mahault Lippert, haar geduchte concurrente van l’Escale getopt. De eerste superfinale hing al in de lucht. Voor Floris Lemière zat er geen finale in. Hij moest nog recupereren van een weekje zeeklas met de school en genoot ervan om in de namiddag naast Mara languit op de mat te liggen uitrusten. Dat is ook de beste positie om de wedstrijd te volgen. De mama’s en de papa’s krijgen er toch wel een zere nek van.
In de C-categorie ging het er nog heviger aan toe. De acht meisjes topten allemaal de eerste selectieroute. De tweede was iets moeilijker en werd door vijf meisjes getopt. Sitska viel er het snelst uit en eindigde dus op laatste plaats. Na de finale moest er een superfinale van komen voor mezelf, Maëlys Gillart en Marion Hardy. Om de spanning erin te houden. De jongens maakten het zelfs nog bonter. Lars Broeckaert strandde op de 26ste en laatste plaats, maar de andere C-jongens van Klimax gaven van katoen. Sam Apostel zorgde in zijn tweede selectieroute even voor spanning. Hij dreigde in het eerste kwart van de route niet bij de holle handgreep te komen, maar na wat kunst- en vliegwerk was hij er voorbij en kon hij de route toch nog toppen. Spanning alom bij de mama’s en de papa’s die een grote zucht van opluchting slaakten. Mama Greet moest even bekomen. Gelukkig stond papa Tom klaar om haar op te vangen. Nicolas Stevens, en Nils Lemière topten eveneens, maar met iets meer souplesse beide selectieroutes. Deze routes waren veel te licht, want uiteindelijk mochten 14 jongens van de 24 naar de finale. De jongens moesten dezelfde finale als de meisjes klimmen. Het was van in het begin al duidelijk dat het voor hen op een gigantische superfinale zou uitdraaien. Routebouwer Pico van Stone Age had de C-jongens duidelijk onderschat. Sam mocht als eerste in de finale aantreden en topte de route glansrijk. Denderend applaus voor Sam. Bijna elke volgende klimmer deed hetzelfde, ook Nicolas. Toen Nils bijna boven was, werden de zenuwen hem te veel en maakte hij een jammerlijke fout, maar hij was niet de enige. Er kwam een superfinale met 10 van.
De B-meisjes en jongens hadden het niet zo gemakkelijk. Marjolein Saelens geraakte niet in de finale en werd 13de van de 18. Anak Verhoeven en Joke Pierssens wisten zich glansrijk te plaatsen voor de finale. Die route begon al meteen in de overhang en was heel zwaar. Joke had een leesfout gemaakt en viel al in de overhang meteen uit de route, goed voor een 8ste plaats. De andere meisjes moesten heel hard zwoegen om nog maar tot in de helft te geraken. Chloé Caulier ging een heel eind verder, maar was nog een vier-tal grepen voor de top aan het einde van haar krachten. Anak, die alle Belgische wedstrijden van dit seizoen al had gewonnen, had duidelijk meer energie en topte de route overtuigend. De Klimax-fans konden hun geluk niet op en schreeuwden het uit. De eerste gouden medaille en beker was binnen. De B-jongens moesten ook uit hun pijp komen. Jasper Schelfhout deed zijn best en werd 12de. Robbe Verhelst, Wim Lemière en Jan Borms werden 15de, 17de en 21ste van de 21. Alleen Manolo haalde de finale. Niet één van hen wist de finaleroute te toppen. Manolo Debreyne werd 7de.
Klimax was ook vertegenwoordigd in de categorie meisjes A. Lien Vanreusel werd 11de van de 12. Bij de A-jongens was onze afvaardiging wat talrijker. Ignace Debreyne voldeed niet aan de verwachtingen. Hij moest in de finale dan ook een loodzware route klimmen die alleen door Loïc Timmermans met overschot werd getopt. De jongens junioren moesten dezelfde finaleroute klimmen en ook die categorie had er de grootste moeite mee. Ignace werd 4de en kon in het eindklassement toch zijn tweede plaats behouden. Cédric Binst volgde Ignace met een verschil van 6 grepen, goed voor een 5de plaats. Robin Put, Yens Schelfhout en Tim Goossens volgden elkaar op de voet met een 10de, 11de en 12de plaats van de 15.
Zoals reeds gezegd moesten de junioren ook uit hun pijp komen. Joke Ceurstemont was wel goed voor de finale, maar werd 4de. Lieselot Saelens werd 5de van de 6. Bij de jongens was Yannick Lis niet in topconditie. Ook hij haalde het podium met zijn 4de plaats net niet. Alleen Sébastien Berthe van l’Escale slaagde erin de loodzware finale die ook de A-jongens moesten klimmen met overschot van kracht te toppen. Anthony Leduc, Robi Beirnaert en Yannick Carlier sloten de rangen met een 8ste, 9de en 10de plaats.
Beste mensen, het schouwspel is nog niet gedaan. We hebben nog enkele superfinales te gaan. De meisjes D en C kregen allebei de witte finaleroute van de jongens B voorgeschoteld. Het was een vrij technische route op de bijna vlakke wand, zonder veel overhang. Ik mocht er als eerste aan beginnen. Na Arlon had ik mijn lesje goed geleerd. Ik zei tegen mezelf: “Rustig blijven Celine, voorzichtig zijn, niet te snel omhoog” en meer van dat, maar vooral “rustig blijven.” Toen ik bijna boven was, begon Tintin de presentator mij aan te moedigen, hoewel ik al dat Frans niet helemaal begreep. Hij zei: “Encouragez Celine Cuypers de l’équipe Klimax, elle y est presque, regardez ce qu’elle fait là, qu’est-ce que cela donnera quand elle aura 16 ans.” En toen begon het publiek te roepen. Ik had nog maar enkele grepen te gaan, maar ik was mijn concentratie kwijt. Daar was de drang weer om het zo snel mogelijk af te haspelen, maar dat werkt niet op een technische route. Dus boem patat en ik hing in het touw. Tintin vroeg nog of ik “contente” was en ik kon een stralende glimlach toch niet onderdrukken. Even later was ik weer op de grond en daar stond een eveneens stralende Anak al klaar om mij te omarmen. Ze vond het toch ook wel geweldig wat ik had gedaan. Het leek er even op dat Maëlys het ook wel zou kunnen, maar ze had er toch wat meer moeite mee en moest vijf grepen eerder al lossen. Marion haakte tien grepen onder de helft al af. Klimax had zijn tweede gouden medaille en beker verdiend.
Toen was het de beurt aan de D-meisjes. Papa Walter zag het helemaal niet zitten voor zijn dochter Laure-Anne en hield zijn hart vast. De spanning was om te snijden, maar Laure-Anne begon eraan, heel rustig en heel beheerst. De route was toch goed gebouwd, want zelfs de kleine en fijne meisjes konden bij de grepen zonder ernaar te moeten springen. Ze geraakte zonder knoeien tot 5 grepen over de helft. Anak en Celine kwamen naar haar toe gerend en vlogen haar om de hals, maar het pleit was nog niet beslecht. Mahault moest als tweede aantreden. Zij ging veel sneller, maar minder gecontroleerd omhoog en viel onder de helft al uit de route. De Klimax-ouders konden weer ademen. Met de derde gouden medaille en beker op zak is het weer girl power bij Klimax.
Ten slotte was er nog de ellenlange superfinale van de C-jongens. Zij moesten de loodzware zwarte finaleroute van de B-meisjes bedwingen. De route begon meteen met een zware overhang. Dit is niet de sterke kant van Sam die al meteen het onderspit moest delven met een 10de plaats. Nicolas Stevens was echter in topconditie en even leek het erop dat hij toch nog een plaats op het podium zou bemachtigen, maar het bleef een zware route en hij haalde toch een eervolle 5de plaats. Ook een dikke proficiat voor Nicolas, hij hield de spanning er tot op het einde in.
In deze wedstrijd waren de drie power girls van Klimax weer in topconditie, zodat het team zonder jongens op het podium toch nog goed was voor een 2de plaats. In het eindklassement blijven we ook stevig de 2de plaats bezetten. Liselotte, Sam, Hendrik en Filip mochten een mooie gedenkplaat met een verzilverde greep in ontvangst nemen.
