De dageraad kleurt rood in de motregen
De Nederlanders hadden enkele Belgische toppers uitgenodigd om per uitzondering en buiten mededinging deel te nemen aan de finale van het Nederlands Jeugdkampioenschap op zondag 9 oktober in Klimmuur Haarlem. Lukas Geukens, Julie Elseviers, Joke Pierssens, Nils Lemière en ik mochten meedoen. Afspraak om 8 uur op de carpoolparking van Kontich. We gingen met twee auto’s. Tijl Smitz en Lukas reden mee met de papa van Julie. Liselotte De Bruyn, Joke, Nils en ik reden mee met de broer van Liselotte, die naar zijn appartement in Amsterdam moest. Toen papa, mama en mijn zusje Iris mij naar de parking brachten, vroeg Iris: “Waarom spreken we hier af?” Mama antwoordde: “Kijk eens goed naar daar Iris, is de lucht niet prachtig oranje? Daarom zijn we hier, om te genieten van de zonsopgang.” Ik vond het jammer dat de bomen in de weg stonden, maar misschien was het daarom ook zo mooi. De broer van Liselotte leerde ons tot grote verbazing van mijn mama dat de zon niet altijd exact in het oosten opkomt. Mama, papa en Iris gingen een dagje naar Gent om spullen naar het kot van mijn grote zus Suzanna te brengen en haar aan te moedigen voor haar examen volgende week.
Voor het eerst in ons nieuw Klimax t-shirt
Heerlijk kersensap in de isolatie
Onderweg hebben we wat gebabbeld en het klassieke raadspelletje van Liselotte gespeeld. ’s Morgens vroeg zijn Joke en Nils nog niet goed wakker en is het toch maar saai. Na een lange rit, kwamen we aan. Voor deze wedstrijd moesten we geen inschrijfgeld betalen. Je kon snacks en een drankje nemen. Het was een rare wedstrijd. We moesten maar een kwalificatieroute klimmen en dan was het al finale en beide routes waren à vue. We moesten dus direct in de isolatie. Ik heb eerst nog een snack en een beker met kersensap genomen. Liselotte vond het zoet, maar ik vond het heerlijk. In de isolatie begonnen we ons op te warmen door een boulderroute te bouwen. Joke koos eerst 3 grepen, dan deed ik er nog eens 3 grepen bij. De boulderruimte in Klimmuur Haarlem is trouwens zalig. We hebben ook lengtes geklommen om verder op te warmen.
Makkelijke kwalificatie
Bij het lezen van de kwalificatieroute schatte ik dat het een 6c was. Het was een leuke gele route, die technisch moest zijn want ze was op de platte wand gebouwd. Er kwam een moeilijke pas in, waar we verplicht moesten inpikken. Het was de eerste keer dat ik zoiets moest doen. Na het lezen moest iedereen weer in de isolatie. De route was niet zo moeilijk, want we hebben ze met 8 getopt en we konden dus met 8 naar de finale. Joke en Julie hadden de route ook getopt. In elke categorie mochten de vijf besten naar de finale. Lukas en Teun Keusters van de A-jongens hadden getopt. Nils stond als 12-jarige in de B+C-groep goed zijn mannetje en werd 7de. In de pauze had Tijl twee brownies gekocht. Joke had er geen zin in, dus was er een voor ons gevieren en een voor Tijl en Liselotte alleen.
Joke Pierssens in de finale
Vettige finale
We moesten terug in de isolatie. Ik vond het irritant dat ik niet goed opgewarmd was en heb getraverseerd tot ik me goed opgewarmd voelde. Ik koos kleine grepen en moeilijke pasjes uit. Tijdens het lezen van de finaleroute werd ik zenuwachtig. Tijdens de pauze had iedereen al door dat het de rode route zou zijn: die zag er splinternieuw uit en er waren stenen weggehaald. Die hadden we dus op voorhand al gelezen. Toen Supercéci vernam dat ik als eerste moest klimmen, was ik direct aan het panikeren. Ik moest mezelf kalmeren. Na het inlezen, kon ik direct blijven, mijn schoentjes aandoen en beginnen klimmen. Dat was raar. De eerste passen waren het makkelijkst, net zoals bij de vorige route. Onderweg ontdekte ik dat de grepen vreselijk vettig waren. Ik had het gevoel dat ik er elk moment kon afschuiven. Ik heb overal heel goed gepoft, zodat al wie na mij kwam er minder last van zou hebben. Ik kwam aan een greep die ik eigenlijk wou overslaan, maar ik kon moeilijk gaan flapperen met mijn vleugeltjes naar de eindgreep, want ik moest alle grepen nemen en de setjes inpikken. En er stonden zoveel voetsteuntjes dat ik niet wist waar ik mijn voeten moest zetten. Ik kwam aan twee kleine grepen, dan was er een bolletje, een langwerpige met een kleintje eronder en de verre eindgreep. Het bolletje was een slechte greep. Hij was even vettig als al de rest. Ik ging terug om te poffen, maar toen – plop – glipte ik eraf. Ik had het setje net ingepikt. Dat was een teleurstelling.
Daarna kon ik iedereen zien klimmen. Dat was heel interessant. Enya had ook eerst geprobeerd het bolletje te nemen, moest ook terug naar beneden, maar is niet gevallen. Ze nam het kleintje onder de langwerpige en kruiste over naar de langwerpige erboven. De laatste pas was een lange trekker. Top en applaus voor Enya. Eva nam het bolletje en deed een spectaculaire splitstand in de hoek. Ze kon hem houden, ging naar de langwerpige, pakte bij en ging door, maar haalde de eindgreep niet. Dat was balen, maar ze was blij met haar tweede plaats. Anniek is juist onder mij gevallen. Ze had de greep verkeerd genomen. Iedereen dacht dat Liza ook wel zou toppen en dan zou ik vierde worden, maar ze viel net onder Anniek. Joke en Julie vielen iets lager dan Liza en zijn samen zesde geworden.
Julie Elseviers eindigt samen met Joke op de zesde plaats
Een eerste en een derde plaats voor de Belgen
Mijn prestatie was toch nog goed voor een derde plaats, maar omdat de Belgen buiten mededinging deelnamen, mocht Anniek op het podium om de bronzen medaille in ontvangst te nemen. Lukas redde de eer van de Belgen helemaal. Hij won in de A-groep en was bijna de beste van alle jongens samen, die zoals steeds in Nederland allemaal dezelfde finaleroute moeten klimmen. Alleen de meisjes B+C hadden deze keer een eigen finaleroute. Dit was weer eens een leuke en interessante wedstrijd. Het systeem was nieuw voor mij, het waren technische routes en de grepen waren nog niet ingeklommen. Ik ben weer eens een ervaring rijker.
Meer foto’s en filmpje op de NKBV-site.
“Even jouw ervaring gelezen. Leuke site! En gflctrd met je derde plek!” Robbert-Jan Groenland