22-23 mei 2010
Vrijdagmorgen zijn we vroeg in de ochtend vertrokken om Nils Lemière op te halen. Het was een lange rit, maar al bij al viel het wel mee. We hebben onderweg twee leuke films gezien en wat gepingpongd. De rit verliep heel vlot tot we aan de Fernpass aankwamen rond 7 uur ‘s avonds. We hadden nog maar 20 km voor de boeg, maar plots stond het verkeer stil. Brandweerwagens en ziekenwagens reden af en aan. Papa belde naar mama om te vragen of zij in haar beste, maar toch lachwekkende Duits naar Frau Suzie Knabl wou bellen om te zeggen dat we misschien niet voor 8 uur zouden aankomen. Suzie heeft onze namen opgeschreven en zou onze nummers klaarleggen voor de volgende dag. Het scheelde niet veel want om 5 voor 8 stonden we dan toch aan de registratiebalie.
In de overhang is Celine erg sterk
Na een goede nachtrust in onze auto op de parking van Kletterhalle Imst, begonnen de zenuwen te werken. Nils klom in categorie D en topte de eerste dag alle routes, maar dat deden 15 van de 17 klimmers in deze categorie. Zondag werd er pas echt geselecteerd en werden de routes veel zwaarder. Nils topte geen enkele route meer en werd 13de. Volgend jaar mag hij nog in de D-categorie klimmen en dan zal hij het zeker een stuk beter doen.
Dit jaar ben ik eerstejaars in de categorie C. In deze categorie gaat het er vanaf de eerste dag al veel harder aan toe. Bovendien moeten we voorklimmen. Dit is dus meteen ook mijn eerste voorklimwedstrijd. In mijn groep deden 35 meisjes mee. De eerste dag heb ik 4 van de 6 routes getopt. In 1 route ben ik helemaal tot aan de top geraakt, maar kon ik mijn touw niet inpikken waardoor ik een punt verloor. Voor ik de eerste route moest klimmen, was ik zo zenuwachtig en nog niet helemaal opgewarmd dat ik 5 grepen voor het einde uit de route viel. Nu lagen mijn kaarten niet zo goed.
Deze route ziet er niet zo makkelijk uit
Mijn broer Alan was ook van de partij als tweede chauffeur, want mijn papa kan geen lange stukken autorijden zonder in slaap te vallen. Nils en Alan hebben allebei een zwak voor roodharige meisjes en waren maar aan het supporteren voor nummer 82 (Liza Berends, de kampioen van Nederland). Op het einde van de dag stond Liza voor mij gerangschikt, wat ik niet zo leuk vond, want ik moest nog wraak nemen op Liza omdat zij mij tijdens het Open Vlaams voorbij was geklommen.
De tweede dag werd het nog moeilijker en in de eerste route had ik het weer lastig. Om de zenuwen te bedwingen heb ik zeker een half uur met Simon Lorenzi op de wipplank gezeten, want hij moest duidelijk ook wat negatieve energie kwijt. De tweede route kon ik toppen. In de laatste route ging het ook goed. Ik klom het volledige dak door, maar was daarna volledig uitgeput om het laatste rechte stuk nog uit te klimmen. Ik geraakte jammer genoeg een greep minder ver dan vele andere meisjes, waardoor ik luttele, maar belangrijke punten verloor. Uiteindelijk werd ik 22ste. Ik had gehoopt bij de eerste helft te eindigen, maar ik ben toch blij dat ik het net iets beter heb gedaan dan de kampioen van Nederland. Dit geeft mij hoop en moed om er hard tegenaan te gaan, want zij is een jaar ouder dan mij. Ik heb ook nog reserve, want de meisjes die de prijzen internationaal wegkapen, trainen minstens vier keer per week en ik kom maar aan twee tot drie trainingen per week.
Na de prijsuitreiking hebben we de kabelbaan naar boven genomen om met de Alpine Coaster weer naar beneden te donderen. Dit is de langste roetsjbaan van Europa. Hij is 3,5 km lang en het duurt wel tien daverende minuten voor je weer beneden bent. Op aanraden van Wim Verhoeven hebben we zondagnamiddag nog een mooie wandeling gemaakt in de Rosengartenschlucht. Deze romantische canyon met watervallen en hangbruggen vertrekt pal in het dorp van Imst. Tijdens deze wandeling kwamen we het team van Israël tegen en hebben we wat boomklimtrucjes uitgewisseld. Om het zonnige weekend af te sluiten zijn we maandag nog gaan Klettersteigen.
Nils Lemière met zijn persoonlijke coach Alan
Ik kijk al uit naar het Youth Colour Climbing Festival van Imst in 2011. Vorig jaar zijn we samen met Anak en Wim Verhoeven naar Imst getrokken. Jammer genoeg zal Anak er volgend jaar ook niet bij zijn, want zij klimt in de A-categorie en die wedstrijd gaat een ander weekend door. Nog een jaartje en dan kunnen we hopelijk weer samen op stap.
Het vertrek van de via ferrata