Avonturenweekend

Het weekend van 26 en 27 november 2011 was hectisch. Twee boulderwedstrijden en Cadetorama. Papa moest heel het weekend werken, dus moest ik op stap met mama. En met mama is elke uitstap een avontuur.

Trophée Chloé Graftiaux II

‘Déviations’ en ‘embouteillages’

Ons avontuur begon al op zaterdagmorgen. We waren om 8 uur ‘s morgens keurig op tijd vertrokken. Mama had alles goed voorbereid. Papa had plannetjes afgedrukt en we hadden de gps mee. Eerst moesten we gaan tanken op de Linkeroever. Van daaruit konden we rechtdoor rijden en een beetje verder terug de autostrade opdraaien, maar de oprit was afgesloten. We moesten enkele dorpen verder rijden voor we weer op de autostrade konden. Hierdoor hadden we al wat vertraging opgelopen, maar geen paniek, want we hadden tijd genoeg. De registratie in Rouvroy begon om 10 uur en de start voor de wedstrijd werd pas om 11 uur gegeven. In Gentbrugge waren werken aan de viaduct voor Gent. Het verkeer moest van 3 naar 1 rijstrook. Je gelooft het niet, maar zo vroeg in de ochtend stond er al een behoorlijke file. Dit kostte ons bijna een half uur. We waren Gent nog niet uit of er werd een ongeval aangekondigd in Deerlijk, met de nadruk op lijk, zo bleek achteraf. Dat was nog een heel eind rijden, maar toen we er aankwamen, stond daar een nog grotere file. Die kostte ons weer een half uur en toen begon het spannend te worden. De klok tikte onverbiddelijk door. Ik had Filip Lemière al gebeld om te zeggen dat we te laat zouden zijn.

Laatste minuut voor de start

We kwamen om 1 minuut voor 11 aan. We renden naar de registratiebalie en daar slaakten ze een zucht van opluchting: “Ah, elle est là. Quel est ton nom? La compet va commencer.” Er waren 60 boulders voor alle leeftijden. De kinderen waren ingedeeld in 4 groepen: microbes, poussins/poussines, benjamins/benjamines en minimes, dus jongens en meisjes apart. Ik was bij de minimes, Nils Lemière bij de benjamins en Floris Lemière bij de poussins. Ite Lemière was de journaliste van dienst.

Leuke, technische en krachtige boulders

Net zoals vorig jaar was er een hangend blok dat dit keer aan één hoek was opgehangen. Hierop waren 3 routes gebouwd. Een gemakkelijke met bovenaan een toeter die heel de dag in de zaal weerklonk. Een moeilijkere, maar heel leuke met twee grote startgrepen en vlak daarboven twee grepen waar je met je voeten aan moest gaan hangen. Als je stabiel ondersteboven kon blijven hangen en de onderste rand in het grijze kader vastnemen, had je de boulder getopt. De derde was een moeilijke met weinig grepen. Hiervoor moest je lange armen hebben zodat je de zijkant van het blok kon vastgrijpen. Er waren nog veel leuke boulders, zoals een grote ‘assis’ waar je op moest gaan zitten en je handen in de grijze kaders ernaast leggen.

 

Veel boulderaars uit België

In de ‘première vague’ waren 144 kinderen, onder wie niet minder dan 13 deelnemers uit heel België van onder andere Klimax, Stone Age, Entre-Ciel-et-Terre en L’Escale. Door het grote aantal deelnemers moest je soms lang aanschuiven om een poging te kunnen doen. We kregen 4 uur de tijd. Dat was lang genoeg. Maëlys Gillart was er ook en we vergeleken af en toe welke boulders we op ons blad hadden ingevuld. Ik zag dat Maëlys alle gaatjes had opgevuld, dus moest ik ook maar eens gaan aanschuiven bij de gemakkelijke boulders. Tijdens het laatste uur heb ik nog gewerkt aan een moeilijke roze route met een traversée van heel grote passen. Je moest met je handen naar een groot blok roze hersenen op een dak, met je voeten over de wand eronder traverseren, dan de hoek nemen, voetsteuntjes beneden en de eindgreep helemaal boven. Ik ben tot aan de hoek geraakt en toen was de tijd om.

De Lemièrekes

Ik was er samen met Nils aan begonnen. Mama vulde onze papieren in, maar zoals gebruikelijk vergiste ze zich soms van blad en dan moesten we die boulder wel allebei toppen. Dat was natuurlijk geen probleem voor ons, stoere Klimax-klimmers. Na een tijdje gingen we elk onze eigen weg. Ik ben altijd heel zenuwachtig en wil zoveel mogelijk moeilijke boulders doen en mijn mama wordt ook gek van aanschuiven, dus ren ik maar over en weer op zoek naar een jury waar niet veel volk bijstaat. Filip volgde Floris. Ite liep heel de tijd met haar fototoestel van Floris naar Nils, van Nils naar mij en weer naar Floris. Ze bracht verslag uit van de routes die Nils nog had geklommen zodat mama ze op zijn blad kon aanduiden. Jammer genoeg is er iets mis gegaan met het fototoestel en zijn er maar heel weinig foto’s bewaard. Spijtig, want er waren er heel leuke bij.

Veel sterke Belgen

De Belgen gingen maar liefst met 8 medailles aan de haal. Ik kon 40 van de 60 boulders toppen en won met 1000 punten voorsprong op Maëlys Gillart die tweede werd. Nicolas Collin won goud bij de miniemen jongens. Bij de benjamins werd Nils tweede na Harold Peeters met een verschil van 1400 punten. Mahault Lippert haalde het goud binnen bij de poussines. Lionel Bauduin won zilver bij de poussins. Floris werd in deze groep 8ste van de 26 deelnemers. Bij de poussines ging het goud naar Zara Cooreman. Dit jaar kregen we een medaille, een handig rugzakje van Millet en een zakje met een fleece trui, een wereldbol en nog wat leuke gadgets.

Cadetorama

Na de prijsuitreiking moesten we naar Brugge voor het jaarlijkse feestje van de Cadet-klasse. Omdat mijn stuurman 17 is, was het zijn laatste jaar en werd hij samen met de andere afzwaaiers in de bloemetjes gezet. Mijn papa had een stapel postkaartjes met foto’s van onze zeilcapriolen gemaakt en ik had een portret van Rainier geschilderd. Ik kreeg ook mooie cadeautjes. Het was heel gezellig en het werd heel laat.

Peter Belien Memorial 5

4×4-en met de Ferrari

De volgende ochtend kwam mama mij bij Rainier halen om naar Hasselt te gaan. We gingen eerst nog brunchen bij Yashin Ver Donck in Balen. Mama zou mama niet zijn als deze rit ook weer geen avontuur werd. We hadden de gps te laat aangezet zodat we al twee afritten hadden gemist. De gps stuurde ons dan door de velden en de bossen. Ook al had het al maanden niet meer geregend, toch stonden er diepe plassen in de putten van de hobbelige bosweg. Mama was bang dat we zouden vastrijden in de modder. Ik dacht dat mama gek zou worden. Ze reed te snel zodat de bobbels te hard op mijn achterwerk aankwamen. Na lang rijden kwamen we eindelijk aan bij Heidi, Yashin en Ranec, maar toen we uitstapten hoorde mama een sissend geluid. We hadden een lekke band. Er zat een krammetje in om prikkeldraad mee aan weipalen vast te nagelen. Dat probleem zouden we na de wedstrijd wel oplossen.

Gemengde groepen

We reden met de minibus van Heidi naar klimzaal Olympia in Hasselt. Bij de inschrijving kregen we een mooi wedstrijd-T-shirt en een zak vol met snoepjes, koeken en drankjes. We werden ingedeeld in 3 leeftijdsgroepen jongens en meisjes gemengd. Ik en Yashin kwamen in de B-groep terecht. In onze groep waren 21 deelnemers. Ranec zat in de C-groep met 9 kandidaten. Cedric Binst en Manolo Debreyne waren er ook. Zij namen deel in de A-groep met 13 boulderaars. We kregen 4 uur de tijd om 20 boulderproblemen op te lossen. Voor de B en C-groep waren de routes aangepast. De jongsten mochten extra grepen gebruiken die met kaartjes waren aangeduid. Ik, het schatje van een patatje, hoorde daar ook nog bij.

Harde boulders

20 boulders en 4 uur tijd, dat is ofwel te veel tijd ofwel keiharde routes. Het was het laatste. Mijn vingers waren nog paars, opgezwollen en pijnlijk van de vorige dag op de Trophée Chloé Graftiaux II in Rouvroy. Dit beloofde heel lastig te worden. Toch is het gelukt om 16 boulders te toppen. Na veel pogingen kon ik zelfs een moeilijke rode met grote, maar afgeronde grepen en lange passen toppen. Daarna heb ik nog een technische zwarte op de rechte wand in de grote klimzaal geprobeerd, maar de greepjes waren te klein. Met al die plakkers rond mijn vingertoppen kon ik die fijne greepjes echt niet houden. Boven in het boulderlokaal had een zwarte met veel overhang er ook nog wel in gezeten als mijn handen niet zo toegetakeld waren geweest. Mijn pijp was uit.

Ontknoping

Een boulderwedstrijd is altijd heel spannend voor de boulderaar zelf omdat je pas bij de prijsuitreiking weet of je al dan niet gewonnen bent. Dankzij de kaartjes konden de kleinsten ook nog wat boulders toppen en zo werd Ranec 5de net zoals Yashin, dus geen jaloezie onder de broers. In de B-groep won Rob De Nayer met twee boulders voorsprong. Ik werd dus tweede. Liam Thijs won in de C-groep, voor Cedric Binst en Manolo Debreyne.

Het avontuur is nog niet voorbij

Voor we naar huis konden, moesten mama en Heidi de band van onze auto nog vervangen. Mijn mama is wel specialist in het vertalen van technische teksten, maar ze is helemaal geen techneut. De stoere buurman moest er even worden bijgeroepen om de wielbouten los te draaien. Na 24 telefoontjes met papa vond mama wonder boven wonder zelf de bout om het reservewiel van onderuit de auto te draaien. Samen met Heidi is ze er dan ook nog eens in geslaagd om het reservewiel los te krijgen en de lekke band te vervangen. Dat ging allemaal heel vlot, want ondertussen waren wij een film beginnen kijken, maar ik heb er niet veel van gezien. We waren nog voor bedtijd thuis. Dus eind goed, al goed.