Altitude, Braine l’Alleud, 19 maart 2011
Dit jaar zijn we met een verzwakte ploeg aan het Belgisch kampioenschap begonnen. Sam was er niet bij omdat hij aanwezig moest zijn op een schoolproject met robotten in Technopolis. Hij behoorde zelf tot de initiatiefnemers van dit project en wou dit natuurlijk niet missen. Nicolas had op school haasje over een vuilbak gedaan, maar zijn vinger was blijven hangen. Met verrokken gewrichtsbanden en een gespalkte vinger is hij nu enkele weken buiten strijd. Hij was er wel bij om zijn teamgenoten aan te moedigen.
Altitude is een klimwand die in een grote sporthal is gebouwd op het domein van een school in Braine l’Alleud. Dat is eens wat anders dan die benepen klimhallen waar amper plaats is voor de ouders en enkele supporters. Er was dus ruim plaats zodat iedereen in plastieken tuinstoelen de wedstrijd kon volgen. Achteraan in de zaal waren gezellige kraampjes opgesteld waar je drank en broodjes kon kopen. Er werden ook gaufres de Liège gebakken. We konden er echt niet aan weerstaan, heel de zaal geurde zo heerlijk. Er stond zelfs een springkasteel. Er was zelfs gedacht aan twee speakers, die elkaar afwisselden in het Nederlands en het Frans.
De wedstrijd verliep heel vlot. Alle categorieën klommen tegelijkertijd en de routes waren heel mooi gebouwd. Alleen in de C-groep bij de jongens werd de finale door twee jongens getopt. Dit was de enige superfinale. We moesten lang wachten voor de finales van start gingen, maar het was prachtig weer en we hebben enkele uurtjes buiten op het gras gezeten. Vanaf 3 uur moesten Manolo, Jasper, Ignace, Cedric, Yannick, Anak, Joke, ikzelf en Laure-Anne in de isolatie.
Bij de jongens C heeft Nils Limière dit jaar enkele keren pech gehad. Ook nu miste hij net de finale met een 10de plaats. Hij was de enige die Klimax in deze categorie verdedigde. De Klimax-delegatie onder de B-jongens was wat groter. Manolo Debreyne zorgde voor een 5de plaats en Jasper Schelfhout was goed voor een 7de plaats. Wim Lemière en Robbe Verhelst haalden de finale niet. Zij moesten zich tevreden stellen met een 10de en 13de plaats. De A-jongens Ignace Debreyne en Cedric Binst gaven het beste van zichzelf. Ignace geraakte in de finale tot net voorbij de stalactiet, maar dit was niet genoeg voor een podiumplaats. Hoewel hij en Loïc Timmermans de enigen waren die de eerste selectieroute wisten te toppen, werd het dit keer voor Ignace een 4de plaats, op de voet gevolgd door Cedric die ook over de stalactiet struikelde en 5de werd. Robin Put, Yens Schelfhout en Tim Goossens volgen elkaar op in het klassement met een 8ste, 10de en 11de plaats. Klimax-trots bij de jongens junioren Yannick Lis behaalde een trotse 3de plaats. Anthony Leduc werd 7de.
Laure-Anne Stevens had nog maar net de Belgische beker in de D-categorie meisjes veroverd en behoorde dus tot de kanshebbers op goud in het Belgisch kampioenschap. Ze schoof verrassend snel uit de finaleroute en werd 7de. Bij de meisjes C was ik dan weer de favoriet. Ik kon het hoofd koel houden en de finale helemaal uitklimmen. Dat was nodig want Maëlys Gillart, mijn grote concurrente van Entre Ciel et Terre, was van de voorlaatste greep afgeschoven. Ongeveer halverwege zat een pas waar we allebei wat op moesten zoeken, maar ik bleef er toch kalm bij en kon de route dus foutloos uitklimmen. Dat was een hele opluchting en nog het meest voor mijn mama en papa. Sitska Kools was er ook bij. Zij werd 7de. Bij de B-meisjes is Anak Verhoeven de onoverwonnen Klimax-verdedigster. Zij haalde met een grote voorsprong goud. Joke Pierssens was haar pofzakje in de isolatie vergeten. Dit speelde haar duidelijk parten. Ze eindigde 8ste. Marjolein Saelens werd 10de. Lieselot Saelens werd 5de bij de junioren.
Met een verschil van enkele luttele punten werd het Klimax-team 4de in het ploegenklassement. Jammer dat we het podium op een haar na hebben gemist, maar het is toch een hele mooie dag geweest. Samen met Joke, Nils, Nicolas en Laure-Anne hadden we een plannetje beraamd om wat langer te kunnen blijven, want we wilden nog samen spelletjes blijven spelen. Na de prijsuitreiking begon het Banff Mountain Film Festival dat in dezelfde zaal doorging, maar onze ouders hadden geen energie meer en wilden eindelijk naar huis. De spanning kruipt blijkbaar niet in hun kouwe kleren.
