El Delfin, de mooiste route van Rodellar

Woensdagavond 6 juli kwamen we terug thuis van de Flanders Youth Regatta in Nieuwpoort. Ik heb er mee gezeild in de cadetklasse als fokkemaat van Rainier Van Ghyseghem. Vorig jaar werden we tweede, maar dit jaar ging het niet zo goed. Mijn zusje Iris zeilt ook als fokkemaat van Hendrik Panneel. De volgende dag was het was- en plasdag. Om 9 uur ’s avonds waren mama en papa rond met hun werk en konden we vertrekken naar Rodellar, een van de mooiste klimgebieden in Spanje. We zijn die avond nog tot voorbij Parijs geraakt om te overnachten. Vrijdag hebben we heel de dag gereden. Rond 7 uur ’s avonds kwamen we aan op het kampeerplaatsje tussen de struiken. Een uurtje later kwam de auto van Anak Verhoeven aangereden. We aten samen en gingen slapen.

Eerste kennismaking met de wanden van Rodellar

Zaterdag klom ik voor het eerst in Rodellar. We waren er al verschillende keren geweest om aan canyoning te doen en naar de vogels te kijken. Als opwarmertje gingen we naar de wand Egocentrismo A in de Barronco de Mascun, vlak onder het dorp van Rodellar. Ik vloog er meteen in de route De 8 a 14, een licht overhangende 7a. Op de volgende wand wat verder stroomafwaarts, Boulder del Jon A y B zette ik mijn tanden in een 7a+ met de naam A las 7 mequitan la banqueta.

Opwarmen in 7a

Dit is nieuw voor mij, in de zaal warm ik langzaam op in makkelijke routes. Papa vindt dat ik nu zwaarder moet opwarmen. Op veel wedstrijden is de opwarmtijd beperkt, dus dit moet sneller en beter kunnen. Eerst was het moeilijk, maar na enkele dagen was ik eraan gewend. Ik ben dan snel verzuurd, maar ik recupereer ook erg snel. Nu moet ik nog leren mijn rustperiodes tussen de opwarmingsoefeningen korter te maken. Maar terug beginnen klimmen is altijd moeilijk.

Zwempret

Zondag hielden we rustdag, want Anak had dan 3 klimdagen achter de rug. We reden naar een zwemplaats aan de Isualarivier op de weg van Bierge naar Adahuesca. Wim mocht zijn verjaardagscadeau al uitpakken: een matras voor in het water. Dat kwam goed uit, want hij was aan het sukkelen met een oorontsteking. Ik ging met mijn zusje en de familie Verhoeven mee winkelen in Adahuesca. Daar kwamen we Claire en Denis Timmermans tegen, de ouders van Loïc. Iris was meteen verliefd op Looky, hun knappe Golden Retriever.

Verder 7de graadsroutes bedwingen

Maandag was het weer klimdag. De wand Aquest any sí (o El Meandro) ligt heel de dag in de schaduw, dus daar konden we meteen aan de slag. Ik begon aan een 7b, Caco que te mato. Er zat een enge pas in bij de uitklim van een dakje, maar na de route een keer toprope te hebben geklommen, heb ik mijn schrik toch kunnen overwinnen en ging het ook al voorklimmend. Ondertussen werkte Anak een 8a uit.

Dinsdag gingen we eerst opwarmen op de wand El Camino, waar ik Orgasmica, een 7a+ heb geklommen. Daarna wilde ik terug naar Aquest any sí . Nu moest ik zelf de setjes hangen. Ik kon de Caco que te mato toppen met de setjes aan de gordel. Daarna heb ik hem nog eens gewoon voorgeklommen en heeft mama het gefilmd. Ik heb er ook nog Spasiva, een 7a en Tragaldabas, een 7a+ uitgewerkt en getopt.

4×4-pret

De volgende dag was weer een rustdag. We zijn gaan winkelen in Barbastro en gaan zwemmen in de zwemvijver van Suelves. Papa heeft wat gezocht naar de 4×4-weg naar Colungo en heeft hem uiteindelijk gevonden. Daar hebben we gegeten op een gezellig terras, maar de kost was niet voor herhaling vatbaar.

De mooiste route van Roddellar

Donderdag was het niet meer zo warm. Er stond een kille noordoostenwind. Omdat het koeler was, konden we meteen gaan klimmen op El Delfin. Er was ook niet zo veel volk en ik wilde graag de mooiste route van heel de Mascun klimmen. Ik geraakte al direct tot aan het 7de setje zonder te vallen. Het tweede stuk was veel moeilijker. Anak ging naar Las Ventanas C, waar ze Philippe Cuisinière, een 8b+ heeft getopt.

Verjaardagsintermezzo

Vrijdag 15 juli werd Anak 15 en aten we een menu van 15 euro per persoon, maar eerst maakten we een uitstap naar een gierenmuseum. In de Sierra de Guara kan je de aasgier, de vale gier en de lammergier zien. De lammergier is heel bijzonder. Het vrouwtje legt 1 ei in de winter en wordt verzorgd door 2 mannetjes. Om hun nest warm te houden, gebruiken ze de wol van schapen. Ook de bijeneter, een fel gekleurd elegant vogeltje met een rolfluitje in zijn keel doet flink zijn best om bijtjes te vangen. In de namiddag zijn we gaan zwemmen in Salto de Bierge en zijn we van de 10 meter hoge waterval gesprongen. Dat was zo cool. We spraken af: “Gaan we samen?” Anak zei: “Ja op 3”.

We telden: “1…2…3…” Anak ging, maar ik niet. Even later sprong ik ook. Ik vond het zo eng. We hadden het laten fotograferen door Patti. Mijn handen tintelden pijnlijk van de pats op het water. Papa zei dan: “Nu weet je ook eens hoe pijnlijk het is om je een klets op de poep te geven.” ’s Avonds zijn we lekker gaan eten in Rodellar. We kregen als extraatje voor de verjaardag van Anak een schotel met een assortiment van de beste streekhapjes. Het cholocoladedessertje dat het lieve dienstmeisje had aanbevolen was superheerlijk.

El Delfin (7c+) is ingekleurd

Zaterdag wilde ik weer naar El Delfin. Het was nog steeds fris en winderig. Patti was beneden aan de bron water gaan halen en had mij in het gat in de rotsen zien hangen. Ze moedigde mij aan en een groepje Franse wandelaars riep luid “Allez Celine”. Die dag werkte ik de route verder uit. De overklim naar de rugvin van de dolfijn was niet gemakkelijk, maar ik vond een manier om er mijn rug tegen te zetten en zo de uitklim te doen. Nu kon ik de route in 2 keer klimmen.

Zondag moest El Delfin er eindelijk aan geloven. Ik heb hem zelfs 2 keer getopt voor de film. Ik wilde alle routes van deze wand in mijn topo inkleuren, dus die heb ik ook maar even op een rijtje uitgeklommen. Iris vond het leuk om door de prismabril van papa te kijken, maar was meer geïnteresseerd in de gieren dan in de klimmers. Ze zei: “Kijk, daar vliegen vier vale gieren.” Wim vond dat grappig en zei vrolijk: “Na het drinken van vier Belgische bieren, vliegen die vier vale gieren hier met een zwier.” Mama voegde er lachend aan toe: “Na het drinken van vier Belgische bieren, vinden die vier vale gieren geen dode stier meer naast de rivier.”

Barranco de Portiacha

Na twee klimdagen volgde weer een rustdag. Maandag zijn we met de familie Verhoeven de barranco de Portiacha gaan afdalen. Dit is een droge canyon in een zijrivier van de rio Vero. Er zijn spectaculaire afdalingen met 2 rappels in door het water uitgesleten klokken van 30 en 35 meter en nog een kleine van 5 meter hoog. De langste rappel heb ik samen met Anak gedaan. We vonden het zo leuk en bleven maar over en weer zwieren met onze beide benen in de lucht tot onze papa’s en mama’s het beu werden om nog langer te wachten en riepen dat we nu eindelijk eens helemaal naar beneden moesten komen. We kwamen uit in de wondermooie canyon van de rio Vero. We moesten door het ijskoude water waden alvorens terug naar boven te wandelen.

Coliseum (8a) lonkt

Dinsdag wilde ik aan een 8a beginnen. Van Carl Debreyne hadden we vernomen dat Ignace op Gran Bóveda B de route Coliseum, een 8a, à vue had getopt. Misschien kon ik die ook wel de baas. Anak hing de nodige setjes, werkte de route uit en topte ze bij de eerste poging.  Géminis, de route ernaast was een 8b+ (afgekwoteerd van 8c) die Anak misschien wel wou doen. Dat had leuk geweest, maar ze wou graag een 8c proberen en daarom hebben we niet verder samen geklommen.

De volgende dag heb ik Coliseum verder uitgeprobeerd. De route is 40 meter lang, met een hard begin. De onderste 30 meter waren geen probleem. Bij de tweede poging die dag geraakte ik tot voorbij het voorlaatste setje. Een Hongaars meisje dat in de keuken van Kalandraka werkt, had van boven naar beneden een touw gehangen, waarop ze omhoog is gegaan om van bovenaf foto’s te nemen van een Hongaarse jongen die Géminis aan het klimmen was. Ze heeft ook foto’s van mij gemaakt. Ze vond dat ik een heel lichte stijl van klimmen had.

Ze riep Pablo erbij die in de buurt aan het klimmen was. Hij is de specialist van de knieklemmen en zei dat er 12 knieklemmen in deze route waren. Hoewel hij moe was op het eind van de dag, gaf hij graag een demonstratie met veel show, maar hij geraakte niet voorbij de struik, halverwege de route.

Donderdag was eigenlijk weer een rustdag, maar omdat het mijn laatste dag was, wilde ik nog een poging in Coliseum doen. Jammer genoeg was ik te moe. Ik had de rustdag echt wel nodig. Het zal dus voor een andere keer zijn. Het is spijtig dat mijn laatste project niet gelukt is, maar het was toch weer een keileuke klimvakantie op de rotsen met Anak, Wim, Patti, mijn mama, papa en zusje Iris. De ontmoetingen met Carl, Ignace en Manolo Debreyne en Denis, Claire en Loïc Timmermans waren heel gezellig. Hopelijk zien we elkaar snel weer, in de klimzaal of op de rotsen.