Veel gekwetter
De klimzaal City Lizard ging pas open klokslag 14 uur. Iedereen stond er al te vroeg aan te schuiven en een praatje te maken. Dat het gezellig was, is niet moeilijk met 59 dames die het vrolijk tegen elkaar opnamen. In het begin kregen we uitleg over de wedstrijd. We mochten 40 routes uitproberen. Dat was heel veel. Voor we eraan begonnen, hebben we een foto genomen van de 4 Klimax-meisjes met zwarte broek, zelfde schoenen en zelfde trui. Elfe had een roze broek aan, dus die moest op de tweede rij.
Uitgeslapen, maar nog even op dreef komen
De opwarming verliep aan de trage kant. Ik had nog maar een stuk of 9 routes geklommen terwijl Chloé al bezig was met rood. Ik was in paniek dat ik achter zou staan, maar ze had nog niet alle makkelijke gedaan. Ik ben dan ook enkele rode gaan doen. Ondertussen begon iedereen de moeilijke routes aan te pakken. We moesten niet lang aanschuiven, behalve voor de zwarte op de rechte muur waar nog enkele haalbare routes en één moeilijke op stonden. De zwarte op de rechte muur, ja je leest het goed, op de rechte muur lukte na enkele pogingen. Daarna was er nog één route over, maar die ging totaal niet. Omdat Magali hem ook niet kon, ben ik maar gestopt om te rusten voor de finale.
Om boulders te tellen, moet je toch echt ingenieur hebben gestudeerd. De uitslag op de site van City Lizard klopt niet helemaal.
Stand voor de finale:
1. Chloé Caulier (40 zonegrepen + 40 tops)
2. Héloïse Doumont, Magali Hayen en ik (40 zonegrepen + 39 tops)
5. Maja Bozic
6. Liesbeth Wulteputte
7. Laura Van Bruyssel
8. Maëlys Gillart
Net 15 geworden en nummer 51. Foto: Christophe D’hanens
Afval-reeksen
Voor mij was het de eerste keer dat ik een finale bij volwassenenen in boulder moest klimmen. We moesten 5 problemen oplossen volgens een nieuw systeem. De routes werden in afvalrondes per twee geklommen. We moesten allemaal de eerste twee routes lezen en per twee tegelijkertijd klimmen. De rest moest wachten in de isolatie. Er werd gevraagd of er genoeg licht was. We antwoordden ja en toen ging het licht uit. Het was er koud, maar we hadden warme kleren aan. Na elke ronde vielen de twee klimsters die het minst goed hadden geklommen af. De overblijvende klimsters moesten dan de volgende twee routes lezen en zo voort.
Zware finale
De eerste boulder ging vrij vlot. Ik had het gevoel te zullen vallen, maar ik ben er toch in de eerste poging door geraakt. De tweede route op de frietzak ging vlot en kon ik ook à vue toppen. De drie volgende lukten niet. Van een kon ik de beginpas niet, van een andere heb ik de bonus gehaald en in de derde ben ik voor de bonus gevallen. In het laatste boulderprobleem was ik gewoon te moe.
Foto: D’hanens Christophe
Fijne prijzen
Iedereen kreeg met een loterij een kerstcadeautje dat in rood papier was ingepakt. Chloé won de wedstrijd. Ze had alle selectieboulders getopt en vier boulders in de finale. Magali was derde. Voor mijn tweede plaats heb ik 200 euro gekregen. Hiervan heb ik in Amerika een nieuw touw gekocht en getraind in Sender One, de zaal van Chris Sharma in Santa Ana en in Mesa Rim, een zaal in San Diego.
Foto: Paul Lahaye
Recap
Van de selectieboulders heb ik dus alle bonussen gehaald en maar één boulder niet getopt. In de finale heb ik er twee à vue getopt en van een derde 1 bonus gehaald. Tijdens een training twee dagen later heb ik de laatste route en de route met de foot hook nog getopt après un peu de travail. Uiteindelijk heb ik van de 40 selectieroutes 1 niet en van de finale ook 1 niet kunnen toppen.
Mooi concept
Een speciale wedstrijd voor dames trekt veel volk. Door dit soort concepten wordt boulder nog populairder. Welke leadzaal zal het als eerste wagen om ook eens een Women’s (of Men’s) Open te organiseren?